Het verhaal van Elles

Niet ons werk staat centraal, maar het dagelijks leven en de behoeftes van alle eilanders. Dat drijft mij elke dag.

Ik ben geboren in Friesland, maar mijn ouders zijn rasechte Texelaars. Al zolang ik me kan herinneren, wilde ik op Texel wonen en werken. In december 2022 is dat eindelijk gelukt. Het voelt als thuiskomen. Ik hoef me niet te bewijzen en ik begrijp de taal die ze spreken.

Hoe zet jij je eilandkracht in?

Ik werk al bijna 25 jaar voor gemeentes, ze noemen me hier niet voor niets gekscherend moeder overste. Maar die rol past mij goed. Ik heb in veel keukens mogen kijken en daardoor ben ik geen expert. Maar juist daarom word ik bij veel zaken betrokken. Ik ben altijd gespitst op wat wél kan. Toen ik nog werkte op de afdeling vergunningen, vroeg ik nooit eerst naar de tekening van een verbouwing. Vanuit een eerlijk gesprek krijg je een oprechte relatie. Vanuit die houding is zo veel meer mogelijk.

Hoe verbind jij je met de eilanders?

Na vele jaren in het fysieke domein ben ik overgestapt naar het sociaal domein. Na het spreekwoordelijke stenen stapelen dacht ik op de geitenwollensokkenafdeling terecht te komen, maar niets is minder waar. Het proces is aan beide kanten hetzelfde, alleen de inhoud verschilt. Ik houd van duidelijkheid. Dat meegeven aan mensen, het goed voor ze kunnen regelen zodat ze weten waar ze aan toe zijn, dát is mijn drijfveer.

Wat is jouw bijdrage aan een leefbaar Texel?

Ik bouw mee aan een sociaal team met een stevige basis. Ik vind het belangrijk nieuwe collega’s goed te laten landen in een eerlijke en open cultuur. Nieuwe mensen moeten zich geen vreemde eend in de bijt voelen in de biotoop die gemeente heet. Zo werkt het ook in de natuur. Ik houd van vogels observeren en daardoor ben ik anders gaan denken: ‘Als ik nou die inwoner was, wat zou ik dan willen?’ Ik heb sinds ik hier woon en werk de rust gevonden om écht te kijken.